Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1733-1798) – generał-major wojsk polskich, inżynier wojskowy, dowódca korpusu artylerii koronnej w powstaniu kościuszkowskim.

Urodził się 25 maja w Warszawie. Był spolszczonym Niemcem, luteraninem. Synem Jana Zygmunta (ok. 1695-1752) majora artylerii koronnej i znanego architekta epoki saskiej (współautora m.in. Pałacu Błękitnego i Pałacu Branickich) i jego pierwszej żony Anny Doroty z Neymanów.

Służbę rozpoczął w 1740 r. jako kadet w korpusie artylerii koronnej. Pracował nad budową arsenału w Wilnie oraz udoskonaleniem obronności twierdzy w Malborku i Kamieńcu Podolskim. Pracował w sztabie korpusu artylerii koronnej, zastępując często szefa, generała Alojzego Fryderyka Brühla. W dowód uznania, dla jego pracy, został w 1786 r. nobilitowany i awansowany do stopnia pułkownika. Poparł powstanie kościuszkowskie i odegrał dużą rolę w pracach nad organizacją obrony Warszawy. Kościuszko mianował go generałem-majorem.
 

Był dwukrotnie żonaty. Po raz pierwszy z Zofią Elżbietą z Rexów (1738-1794). Z drugiego małżeństwa, z Anną Marią z Desmettów, miał syna Henryka Aleksandra (1795-1850). Zmarł 8 października 1798 r. w Warszawie. Pochowany został na cmentarzu ewangelicko-augsburskim.

[Na podstawie: Eugeniusz Szulc, Cmentarz ewangelicko-augsburski w Warszawie, Warszawa 1989.]