Jan Kacper Heurich

 

(1834–1887), architekt.
Urodził się 21 czerwca w Warszawie. Jego ojciec, Fryderyk Marcin (1804–1870) mieszkał przy ul. Leszno 737 i był artystą stolarzem. Dziad, też Jan Kacper przybył do Warszawy z Queienfeld w księstwie Sachsen-Meiningen. Matka, Anna Teresa pochodziła z rodziny Schwartzów. Był utalentowany malarsko, więc jako absolwent gimnazjum realnego w Warszawie rozpoczął studia na wydziale architektonicznym Szkoły Sztuk Pięknych. Po ukończeniu uczelni w 1856 r. odbył roczną praktykę u Henryka Marconiego i już w latach 1857–1860 został budowniczym kościoła w Wilanowie. W 1865 r. wyruszył w podróż po Włoszech, Francji i Niemcach, podczas której studiował zabytki architektoniczne. W 1864 r. otrzymał, wraz z trzema kolegami, pierwszą nagrodę za projekt przebudowy warszawskiego ratusza. Był projektantem wielu warszawskich domów czynszowych i willi (Al. Ujazdowskie 31, ul. Wilcza 2/4, ul. Mokotowska 56, dom u zbiegu ulic Świętokrzyskiej i Zielnej, budynki przy ulicach: Zielnej, Marszałkowskiej, Kredytowej i Fredry). Większość jego dzieł została zniszczona w czasie II wojny światowej albo rozebrana w okresie powojennym. Położył również duże zasługi na polu piśmiennictwa technicznego (m.in. napisał kilka podręczników do architektury). Pod koniec życia zainteresował się budową tanich osiedli robotniczych. Ożenił się z Bronisławą Lilpop i miał z nią syna Jana Fryderyka (1873–1925), który poszedł w ślady ojca i również został architektem. Zmarł w Warszawie 24 marca 1887 r. Spoczął na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim.

[Na podstawie: biogram redakcji pod przewodnictwem Kazimierza Lepszego Polski Słownik Biograficzny; Stanisław Łoza, Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach, t. 2, Warszawa 1934]