Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1812–1892), przemysłowiec.
Urodził się w Berlinie. Jego rodzicami byli Karol Fryderyk, litograf ze Szczecina, który do Warszawy przybył w 1822 r., i Joanna z domu Grohse. Uczył się początkowo w Liceum Warszawskim, a później w Instytucie Politechnicznym w Warszawie. Nie ukończył jednak szkół z powodu ich zamknięcia po powstaniu listopadowym. Po kilkuletniej praktyce u ojca w zakładzie brązowniczym (przy pl. Wareckim, obecnie Powstańców Warszawy) został w 1835 r. jego zarządcą. Udało mu się rozszerzyć produkcję i stworzyć największą w Królestwie Polskim i Rosji wytwórnię metalowej galanterii artystycznej, użytkowej i kościelnej. Szczególnym powodzeniem cieszyły się wyroby przedstawiające postaci znane z polskiej historii. Po powstaniu styczniowym wskutek represji politycznych wytwarzanie symboli patriotycznych podupadło. Zakład został przeniesiony na ul. Smolną (róg Nowego Światu). Gdy koniunktura powróciła, Karol Juliusz ponownie przeniósł fabrykę – tym razem do własnych budynków na Pragę (obecnie ul. Kłopotowskiego). Zakład zasłynął z produkcji naczyń kuchennych – znów największej w Królestwie Polskim i Rosji. W 1881 r. przejęło go Towarzystwo Akcyjne „Wulkan”, a Karol Minter wycofał się z działalności przemysłowej. Osiadł w majątku ziemskim w Gołoszczycach (powiat opatowski), gdzie zmarł 4 sierpnia 1892 r. Spoczął na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie. Z żoną Ludwiką z Czarneckich miał czworo dzieci, m.in.: Zofię (żonę Gustawa Wołoskiego), Karola Ludwika oraz Ludwikę (żonę Tadeusza Rogozińskiego).

[Na podstawie: biogram autorstwa Zbigniewa Pustuły, Polski Słownik Biograficzny]