Strasser Ludwik
Pochodził z rodziny niemieckich imigrantów osiadłych w Warszawie. Był synem N. Strassera (ur. ok. 1700), miał rodzeństwo: Rozynę, Annę i Ludwika.
Brak jest informacji o jego wykształceniu i wychowaniu. W okresie wojny siedmioletniej (1756-1763) prawdopodobnie dorobił się znacznego kapitału na dostawach dla wojska. Na sejmie 1767/8 r. został nobilitowany. Związał się z Anną z Rzewuskich, bezdzietną wdową po mieczniku koronnym Józefie Humieckim i zamieszkał w jej domu w Warszawie. Był jej zaufanym powiernikiem, osobistym lekarzem i zarządcą dóbr. Konkurował na warszawskim rynku finansowym z potężnymi bankierami: Piotrem Tepperem i Piotrem Blankiem. W 1782 r. kapitał Strassera oceniano na 60 tys. dukatów. Przyjaźnił się z rezydentem saskim w Warszawie Augustem Franzem Essenem i Hugonem Kołłątajem, bliskie stosunki łączyły go z hetmanem wielkim koronnym Franciszkiem Ksawerym Branickim, Protem Potockim oraz księdzem Michałem Ossowskim. Łączyły go bliżej nieokreślone stosunki z dworem berlińskim, a następnie z rosyjską ambasadą - w szczególności w okresie, kierował nią zaprzyjaźniony ze Strasserem J. I. Bułhakow.
W okresie Sejmu Czteroletniego, wraz z m.in.: Kołłątajem, Essenem i Stanisławem Małachowskim współtworzył „partię dobrze myślących”. Był zwolennikiem Konstytucji 3 maja i po jej uchwaleniu znalazł się wśród 150. członków założycieli Zgromadzenia Przyjaciół Konstytucji Rządowej.
Trudno jednoznacznie ocenić jego rolę w okresie Targowicy - utrzymywał bliższe stosunki zarówno z przywódcami obozu sejmowego, jak i z ambasadą rosyjską. Opuszczając Warszawę w końcu lipca 1792 r. Kołłątaj powierzył Strasserowi prowadzenie wszelkich swych interesów oraz pośredniczenie w korespondencji. Zaprzestał współpracy z ambasadą rosyjską, kiedy nowym ambasadorem został O. Igelström. Nie wiadomo, czy uczestniczył w powstaniu kościuszkowskim, jednak jego nazwisko figuruje wśród członków grupy mającej uregulować finanse powstańczej administracji.
Znany był z dobroczynności, nie założył rodziny, do końca życia pozostał człowiekiem zamożnym. Zmarł latem 1804.
[Na podstawie: hasło Zbigniewa Anusika w Polskim Słowniku Biograficznym, t. 44.]
