Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1764–1826), malarz.
Urodził się 15 czerwca w Wołczynie na Śląsku, po wojnie siedmioletniej przyłączonym do Prus. Ojciec – oficjalista księcia Michała Czartoryskiego, kanclerza Wielkiego Księstwa Litewskiego – bardzo wcześnie go odumarł. W 1770 r. Zygmunt wraz z matką przeniósł się do Warszawy. Znalazł się pod opieką najpierw Chrystiana Gotfryda Deybla, następnie Jana Ferdynanda Naxa. Dostał się do malarni królewskiej, gdzie zauważył go Stanisław August i uczynił rysownikiem gabinetowym. W latach 1788–1790 z polecenia króla odbył podróże po kraju, wykonując rysunki zabytków historycznych. W 1790 r. wstąpił do Korpusu Kawalerii Konnej i służył w nim cztery lata. Należał do grona pierwszych wykładowców Liceum Warszawskiego – uczył tam rysunków do końca swego życia. Ponadto wykładał budownictwo w Szkole Aplikacyjnej Artylerii i Inżynierii, a w 1817 r. został profesorem rysunku i perspektywy na Oddziale Sztuk Pięknych Uniwersytetu Warszawskiego. Oprócz malarstwa parał się także projektami katafalków. Był członkiem Towarzystwa Warszawskiego Przyjaciół Nauk. Od 1787 r. blisko związany z masonerią warszawską, brał udział w zakazanych przez władze pruskie spotkaniach polskiej grupy w loży. Ożenił się z Teresą primo voto Opoczyńską. Zmarł 10 kwietnia 1826 r., pochowano go na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim.

[Na podstawie: Eugeniusz Szulc, Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie. Zmarli i ich rodziny, Warszawa 1989]