Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

Barokowy pałac wzniesiony w latach 1682-1689 przez Kazimierza Ludwika Bielińskiego, późniejszego marszałka koronnego. Znajduje się niedaleko Warszawy, nieco na uboczu, w malowniczym – nieco przywądzącym na myśl Żuławy Wiślane – krajobrazie dorzecza Wisły. Posadowiony został na wyspie jeziora Rokoła, w specjalnie zaprojektowanym parku krajobrazowym.

Rezydencja „na Otwocku” przez kilkadziesiąt lat pozostawała siedzibą rodu Bielińskich. Na początku XVIII w. częstym gościem bywał tu król August II, który wybrał pałac na miejsce spotkania z carem Piotrem Wielkim (1705 r.). Po śmierci Kazimierza Ludwika Bielińskiego rezydencja przeszła na własność jego syna, Franciszka, późniejszego marszałka wielkiego koronnego i inicjatora wybrukowania Warszawy – pamięć jego dokonań utrwaliła Warszawa w nazwie ulicy Marszałkowskiej.

Ok. 1830 r. Otwock Wielki przeszedł na własność, pochodzącej z Niemiec, rodziny Kurtzów. Od 1875 r. zarządzenie dobrami otwockimi prowadził Zygmunt Kurtz – wykształcony w Szwajcarii ogrodnik, który założył tu ogromny, liczący ponad 20 tys. drzewek, sad. W swoje owoce zaopatrywał Warszawę, ale także Petersburg. Część rodzinnego majątku Kurtz rozparcelował, a na tym terenie powstało uzdrowisko Otwock. Druga połowa XIX wieku i początek XX to okres powolnego popadania pałacu w ruinę. Niezamieszkałe i zadłużone dobra kilkakrotnie wystawiano wówczas na licytację.

W latach 50. XX w. w pałacu umieszczono Dom Poprawczy dla dziewcząt, co doprowadziło do dalszych zniszczeń obiektu. Na początku lat 70. XX w. został przejęty przez Urząd Rady Ministrów, i odremontowany, pełnił funkcję hotelową dla rządowych gości. Na początku lat 80. był miejscem internowania Lecha Wałęsy. Dziś należy do Ministerstwa Kultury, a jego użytkownikiem jest Muzeum Narodowe w Warszawie, które prowadzi w pałacu swój oddział, Muzeum Wnętrz. Autorstwo projektu tego pięknego pałacu zazwyczaj przypisuje się Tylmanowi z Gameren, wybitnemu architektowi z okresu panowania Jana III Sobieskiego. Przebudowywany był kilkakrotnie: w latach 1750-1760 przez architekta Jakub Fontana, następnie w latach 1799-1800 przez Fryderyka Alberta Lessela, kilkakrotnie przechodził renowacje. Najważniejszym elementem fasady frontowej jest tympanon wypełniony rzeżbiarką sceną bachanalii z nimfami, satyrami i panem.