Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

Ul. Młynarska

W XVIII i XIX w. stałym elementem krajobrazu zachodnich peryferii Warszawy były drewniane wiatraki. Znaczne ich skupisko znajdowało się w okolicach dzisiejszej ulicy Młynarskiej. Młynarze stanowili grupę zawodową, która wyróżniała się zamożnością i prestiżem. Zawód młynarza często przechodził z ojca na syna. Duża grupa młynarzy była przyjezdna. Część z nich przybyła na tereny podwarszawskie jeszcze w XVIII w., za czasów saskich. Na pocz. XIX w., kiedy Warszawa znalazła się pod panowaniem pruskim, trafili tu liczni osiedleńcy z Wielkopolski, Śląska i Pomorza, gdzie istniały tradycje młynarstwa wiatracznego. Wśród nazwisk XIX-wiecznych wolskich młynarzy spotykamy wiele o niemieckim brzmieniu: Achtznik, Anders, Brejer, Burchwitz, Eitner, Flatz, Kalum, Klimpel, Lechnert, Lindner, Maetzer, Marienfeld, Schmeyko, Schneider, Schramm, Thiesler, Wolf. Stopniowo osiedleńcy ulegali polonizacji, czemu sprzyjały mieszane małżeństwa. Największy rozkwit młynarstwo osiągnęło po powstaniu listopadowym. W 1870 r. w Warszawie żyło 36 majstrów cechowych związanych z ulicą Młynarską oraz 14 związanych z ulicą Wolską. Powstanie młynów parowych i urbanizacja wolskiego przedmieścia doprowadziła do zniknięcia wiatraków z podwarszawskiego krajobrazu. Ostatni młyn rozebrano po I wojnie światowej.