Franciszek Ferdynand Werner

 

(1799–1870), farmaceuta.
Przyszedł na świat 14 listopada w Warszawie. Rodzice przybyli z Wielkopolski. Ojciec, Samuel Fryderyk (1761–1836), Niemiec z pochodzenia, urodził się w Obrzycku, skąd przywędrował do Warszawy. Matka, Anna Rozyna z Meissnerów (1769–1842) pochodziła z Trzciela. Franciszek Ferdynand ukończył Liceum Warszawskie i uzyskał stopień magistra farmacji na Uniwersytecie Warszawskim. Podczas powstania listopadowego służył w Gwardii Narodowej w stopniu podporucznika, później był aptekarzem w Dywizji Karabinierów Konnych. Został odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari. Po upadku powstania nabył aptekę w Warszawie oraz dużą posesję przy ul. Długiej 544. Awansował także w służbie zdrowia Królestwa Polskiego. Od roku 1840 był kierownikiem Katedry Farmacji w Szkole Farmaceutycznej, a od 1857 profesorem Katedry Farmacji w Akademii Medyko-Chirurgicznej i Szkole Głównej. Był m.in. autorem ogłoszonej w 1839 r. ustawy dla farmaceutów i aptekarzy. Za swoją pracę otrzymał od cara brylantowy pierścień oraz herb „Miron”. Poślubił Henriettę Juliannę z Meissnerów, z którą miał pięcioro dzieci. Zmarł 15 sierpnia 1870 r., spoczął na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim w Warszawie.

[Na podstawie: Stanisław Werner, Korzenie, Warszawa 2002; Eugeniusz Szulc, Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie. Zmarli i ich rodziny, Warszawa 1989; Stanisław Łoza, Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach, t. 1, Warszawa 1932]