Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1814–1877), dorożkarz.
Urodził się we wsi Gugelwicze w pobliżu miasta Milicz, na pograniczu pruskiego Śląska i Wielkopolski, jako syn rolnika Krystiana Langnera. Gospodarstwo prowadzone nieudolnie przez ojca po śmierci matki podupadło. W 1832 r. opuścił rodzinne strony i przeniósł się do Warszawy, gdzie jego starszy brat był kelnerem w restauracji hotelu Drezdeńskiego przy ul. Długiej 40 (dawny pałac Teppera „Pod Czterema Wiatrami”, wówczas własność rodziny Dückertów). W hotelu dostał posadę kamerdynera i odłożywszy pewną sumę, kupił kilka wozów z końmi, dzięki czemu mógł zatrudnić się jako wozak przy budowie warszawskiej Cytadeli. Zainwestował też w czterokonną dorożkę, ale interes nie przynosił spodziewanych zysków. Postanowił zmienić nieco profil. Zajął się przewożeniem wojskowych między Petersburgiem a Warszawą, jednak i tym razem mu się nie poszczęściło. Za pożyczone pieniądze nabył kilka dorożek i zaczął najmować się do przewozu na większe odległości: do Poznania, Kijowa, Petersburga, a nawet do Wiednia i Włoch. Z Włoch przywiózł wyroby z lawy oprawianej w złoto, które korzystnie spieniężył w Warszawie. Dorobiwszy się większych pieniędzy, rozwinął przedsiębiorstwo i dokupił jeszcze kilka dorożek. Pożar stajni jednak pochłonął część tego majątku. W 1851 r. ożenił się z Rozalią (nazwisko nieznane; ok. 1827-1890). Wydzierżawił Zajazd Furmański przy ul. Bielańskiej, a w jego sąsiedztwie postawił młyn i kilka czynszowych domów. Z czasem nabył Zajazd na własność i przebudował go na Hotel de Paris, z restauracją, której kierownictwo powierzył bratu Karolowi. Syn został właścicielem dużego sklepu korzennego, wnuk Edmund właścicielem sklepu z winami i restauracji przy ul. Nowosenatorskiej 8 (obecnie Molliera). W 1864 r. Jan Gottlieb napisał po niemiecku i wydał własnym sumptem Pamiętnik dorożkarza warszawskiego. Zmarł 20 grudnia 1877 r. w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim. Po jego śmierci niemal cały nakład Pamiętnika został zniszczony przez rodzinę, wstydzącą się niskiego pochodzenia.

[Na podstawie: Eugeniusz Szulc, Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie. Zmarli i ich rodziny, Warszawa 1989; Tadeusz W. Świątek, Mokotów poprzez wieki, Warszawa 2007]