Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1778–1835), duchowny wyznania ewangelicko-augsburskiego.
 

Urodził się 8 października 1778 roku. Był synem Boguchwała Beniamina, również duchownego, osiadłego w 1777 r. w Śmiglu, i Joanny Barbary z Hornów. Rodzina Lauberów była dwujęzyczna, pochodziła z Augsburga i Ratyzbony, skąd jedna gałąź przeniosła się do Züllichau w regencji Frankfurt nad Odrą. Studiował teologię w Halle i we Frankfurcie nad Odrą, później przyjął posadę nauczyciela we Wrocławiu. W roku 1805 został drugim, a w 1813 pierwszym pastorem warszawskiej i praskiej parafii ewangelicko-augsburskiej. Równocześnie pełnił obowiązki rektora szkół parafialnych. Od 1828 r. aż do śmierci piastował stanowisko superintendenta diecezji warszawskiej. Był członkiem Rady Administracyjnej Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności. Posługiwał się językiem polskim, niemieckim i francuskim. W kazaniach, których część została wydana drukiem, nawiązywał do aktualnych wydarzeń politycznych w kraju. Podczas powstania listopadowego odprawiał modły za pomyślność polskiego wojska. Był człowiekiem ogromnej odwagi cywilnej i inteligencji. Ożenił się z Anną Dorotą z Riedlów primo voto Scholtz. Ich syn Franciszek Emil był kolegą szkolnym Chopina, który często bywał w domu Lauberów. Karol Beniamin zmarł 8 czerwca 1835 r. w Warszawie, został pochowany na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim.

[Na podstawie: Eugeniusz Szulc, Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie. Zmarli i ich rodziny, Warszawa 1989; Stanisław Łoza, Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadłe w Warszawie i okolicach, t. 3, Warszawa 1935]