Janusz Daab ps. „Maj”
(1924-1945) - żołnierz AK i LWP.
Urodził się 14 września 1924 r. w Warszawie, w rodzinie ewangelicko-augsburskiej, był synem Leopolda (ur. 1889 r.) i Stefanii Stapf (ur. 1894 r.). Rodzina Daabów pochodzi z okolic Reinheim (Hesja) w Niemczech, kolebką rodu jest miasteczko Groß Bieberau. Przodek Janusza, mistrz stolarski Johann Sebastian Daab, przybył do Królestwa Polskiego w 1838 r. Wraz z rodziną - żoną Anne Kathariną Rothenhäuser i 8-giem dzieci - osiedlił się w Bednarach k. Sochaczewa. Nazwisko Daab jest notowane w Warszawie od 1842 r., dokąd przeprowadzili się trzej synowie Johanna.
Janusz mieszkał w Warszawie, uczęszczał do Gimnazjum Wojciecha Górskiego, był harcerzem. W okresie okupacji niemieckiej należał do grona młodzieży ewangelickiej, która utworzyła tajną organizację Stowarzyszenie Polskiej Młodzieży Ewangelickiej „Jedność i Czyn”. W jej ramach zajmował się m.in. organizacją pomocy dla Domu Starców parafii ewangelicko-augsburskiej. Od 1942 r. działał w Szarych Szeregach, następnie w AK w batalionie „Parasol”, w oddziale do zadań specjalnych kierownictwa dywersji KG AK. W stopniu podchorążego walczył w powstaniu warszawskim na Przyczółku Czerniakowskim i został odznaczony Krzyżem Walecznych. W październiku 1944 r. przepłynął Wisłę i – po przejściu śledztwa – wstąpił jako oficer do oddziału zmotoryzowanego Dywizji Kościuszkowskiej I Armii Wojska Polskiego. Zginął w wieku dwudziestu jeden lat w bitwie pod Drawskiem Pomorskim (Schenfeld) prawdopodobnie 3 marca 1945 r. podczas ofensywy na Berlin. Tam też został pochowany. Grób symboliczny znajduje się w na warszawskim cmentarzu ewangelicko-augsburskim.
[na podstawie: Eugeniusz Szulc, Cmentarz Ewangelicko-Augsburski w Warszawie, Warszawa 1989; Ewangelicy Warszawscy w walce o niepodległość 1939–1945, Warszawa 2007; wikipedia.pl]
