Ludwik Henryk Spiess
(1820–1896), farmaceuta, przemysłowiec, działacz społeczny.
Urodził się 5 marca w Warszawie. Jego ojciec, Henryk Bogumir, farmaceuta, pochodził ze Szczecina. Dziad, pruski urzędnik, przybył około 1796 r. wraz z rodziną do Warszawy i pracował w kamerze pruskiej. Matką Ludwika Henryka była Elżbieta Maria z Marchandów. Uczył się w szkole średniej w Warszawie, a następnie na kursach farmaceutycznych w Wiedniu. W 1844 r. otworzył w Warszawie przy ul. Senatorskiej 664/5 (obecnie pl. Teatralny) Skład Materiałów Aptecznych i Farb Malarskich. Rok później do spółki wszedł Jan Rakoczy, a firma zmieniła nazwę na „Ludwik Spiess i Spółka”. W Rudzie Guzowskiej pod Żyrardowem wspólnicy uruchomili laboratorium apteczne. Ludwik Henryk jednak sprzedał swoje udziały i w tej samej miejscowości uruchomił pierwszą w Królestwie Polskim fabrykę nawozów z kości zwierzęcych. W 1860 r. kupił od Ludwika Hirschmanna i Jana Kijewskiego Fabrykę Płodów Chemicznych w podwarszawskim Tarchominie i przeniósł tam zakład z Rudy Guzowskiej. Swoje wyroby eksportował do Niemiec, Szwecji i Rosji, a także prezentował na wielu wystawach międzynarodowych, gdzie ich jakość znajdowała powszechne uznanie. Rozwijał sieć punktów aptecznych w całym Królestwie Polskim. W 1875 r. prowadzenie składów aptecznych przekazał synowi Stefanowi, sam zaś poświęcił się prowadzeniu tarchomińskiej fabryki. Działał również aktywnie w parafii ewangelicko-augsburskiej w Warszawie. W 1861 r. został członkiem Kolegium Kościelnego, a w latach 1865–1872 pełnił funkcję kuratora szpitala ewangelickiego. W 1869 r. wszedł do zarządu Tanich Kuchni Warszawskiego Towarzystwa Dobroczynności, które dofinansowywał z własnych funduszy. Był jednym z założycieli i prezesem Kasy Pożyczkowej Przemysłowców Warszawskich. Z żoną Anastazją z domu Dursa miał dwóch synów i córkę. Zmarł 5 września 1896 r., pochowano go na cmentarzu Ewangelicko-Augsburskim.
[Na podstawie: biogramu autorstwa Stanisława Konarskiego Polski Słownik Biograficzny]
