Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1912-1975) pseudonim konspiracyjny "Żaba", inżynier budownictwa lądowego.

Urodził się 4 czerwca, był synem Jana (1884–1941) inżyniera, zastępcy komendanta Policji Państwowej m.st. Warszawy i Janiny z Iwickich. Ukończył gimnazjum im. Tadeusza Reytana w Warszawie, studiował na Wydziale Inżynierii Lądowej Politechniki Warszawskiej uzyskując w 1938 r. dyplom inżyniera budownictwa lądowego. Pracę zawodową rozpoczął jako kierownik budowy obiektów inżynieryjnych dworca Warszawa-Zachodnia. Odbył służbę wojskową w Szkole Podchorążych Artylerii Przeciwlotniczej w Trauguttowie (k. Brześcia). Brał udział w obronie Warszawy jako dowódca 104. plutonu artylerii przeciwlotniczej w grupie "Mosty". W okresie okupacji niemieckiej działał w konspiracji pod pseudonimem "Żaba". Oficjalnie prowadził warsztat rzemieślniczy przy ul. Widok 8, gdzie w warunkach konspiracyjnych szkolili się żołnierze zorganizowanego przez Schucha Dywizjonu Motorowego Obszaru Warszawskiego AK. W czasie powstania w getcie warszawskim zorganizował punkt przerzutowy broni i lekarstw dla Żydowskiej Organizacji Bojowej. Został ranny w powstaniu warszawskim, uczestnicząc w walkach na Starym Mieście.

Po wojnie pracował jako projektant zespołu drogowego Biura Odbudowy Stolicy. Opracowywał m.in. projekty odbudowy tras i węzłów drogowych Warszawy i okolic. W drugiej połowie lat 40. pełnił funkcję dyrektora Nadzoru Warszawskiej Dyrekcji Odbudowy. W latach 50. XX w. pracował jako naczelny inżynier, a później dyrektor Biura Projektów Metra "Metroprojekt" (m.in. kierował pracami projektowymi metra głębokiego). W 1955 r. jako zastępca pełnomocnika rządu brał udział w budowie stadionu "X-lecia PRL" w Warszawie. Tadeusz Schuch był współautorem projektów komunikacyjnych: Szybkiej Kolei Miejskiej Młociny-Natolin, konkursowego opracowania skrzyżowania ul. Marszałkowskiej i Al. Jerozolimskich, zagospodarowania lewego brzegu Wisły na odcinku Wilanów-Warka, dwóch mostów na Wiśle. Opracowywał także projekty układów komunikacyjnych lub przestrzennych innych miast: Wrocławia, Poznania, Pruszkowa. Działał czynnie w różnych komórkach Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa oraz w Yacht Klubie Polski, przyczynił się do budowy ośrodków żeglarstwa w Warszawie i na Zalewie Zegrzyńskim. Odznaczony Krzyżem Virtuti Militari V klasy, Złotym Krzyżem Zasługi, Krzyżem AK, dwukrotnie Krzyżem Walecznych, Krzyżem Kawalerskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotą Odznaką Honorową "Za zasługi dla Warszawy". W małżeństwie z Romaną z Dzięgielewskich miał syna Andrzeja, inżyniera architekta, profesora Wyższej Szkoły Architektury w Paryżu. Zmarł nagle 9 maja 1975 r. na Hali Gąsienicowej w Tatrach.

[Na podstawie: Polski Słownik Biograficzny, biogram autorstwa Stanisława Sroki,

Stanisław Werner, Korzenie, Warszawa 2002]