Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

Dzieci na ganku podlodowskiego dworku.

Pochodzą z Inflant. Najstarsze informacje sięgają poł. XVII w. i dotyczą Ernesta, dziedzica dóbr Damen w Inflantach. W XVIII w. Meisnerowie pojawiają się w Toruniu, Międzyrzeczu, Zgierzu i Warszawie. Sukces zawodowy odnosi Jan Meysner, kupiec, który w 1790 r. otrzymuje dziedziczne szlachectwo i herb „Lubicz”.
 

Warszawską linię otwiera pochodzący z Międzyrzecza Jan Gottlob (1750-1817), fabrykant mydła, właściciel dwóch domów na Nalewkach. Był on – podobnie jak jego przodkowie – ewangelikiem augsburskim. Ożeniony z Anną-Marią Fiebig (1750-1828) miał siedmioro dzieci, m.in.: Karola Augusta (1776-1845), Jana Samuela (1785-1867) i Karola Wilhelma (1791-1848). Jaką profesję wybrał starszy z nich nie wiemy, natomiast dwaj młodsi bracia kontynuowali zawód ojca i poświęcili się mydlarstwu.
 

W XIX w. Meisnerowie stanowili rozgałęzioną rodzinę zamieszkującą w różnych miastach i majątkach Królestwa Polskiego, również w Warszawie. Wchodzili w koligacje rodzinne z innymi rodzinami ewangelickimi, kilkakrotnie łącząc krew z członkami innej spolonizowanej rodziny pochodzenia niemieckiego, z Wernerami. I tak Henrietta Julianna (1813-1896), wnuczka Karola Augusta, wyszła za mąż za Franciszka Ferdynanda Wernera (1799-1870) – znanego w Warszawie farmaceuty i profesora Szkoły Głównej. Jej kuzynka, Karolina Wilhelmina (1823-1861), córka Karola Wilhelma, wyszła za Bogusława Wernera (1810-1870), właściciela majątku Seroczyn nad Świdrem. Także ojciec obu braci - warszawski mydlarz Samuel Fryderyk Werner (1761-1836) - dwukrotnie żenił się z Meisnerównami: Renatą Karoliną (1769-1788) i Anną Rozyną (1769-1842).
 

Zdarzały się też relacje odwrotne – oto bratanek Karoliny Wilhelminy, Mieczysław (1862-1939), ożenił się z Marią Magdaleną Werner (1866-1944), córką warszawskiego złotnika Augusta Teodora Wernera (1836-1902). Młodzi małżonkowie zamieszkali w majątku Podlodów (gm. Ułęż), położonym nad rzeczką Świnką, w którym Mieczysław utworzył gospodarstwo rybne. Było to piękne miejsce, które zapisało się w pamięci pokoleń dzięki temu, że było popularnym miejscem spędzania wakacji wśród dzieci z rodzin spokrewnionych lub spowinowaconych z podlodowskimi Meisnerami. Tak było do 1939 r. Po wejściu w granice Polski wojsk niemieckich i sowieckich, we wrześniu 1939 r., Mieczysław Meisner popełnił samobójstwo. Miał wtedy 77 lat. Rodzinne gospodarstwo prowadził już wówczas jego syn, Stanisław Karol (1897-1970).

Dziadzio zebrał nas wszystkich przed dworem. Mówił, że nadchodzą bardzo ciężkie czasy, a on jest stary i schorowany, że wierzy, iż Polska znowu powstanie, ale przez długi czas pozostaną z nas tylko kosteczki. Wieczorem znaleziono go w zagajniku. – wspominał jego wnuk, Jan Krzysztof Meisner.

Wraz z nadejściem Polski Ludowej rodzina otrzymała nakaz opuszczenia dworu. Był to początek końca Podlodowa. Gospodarstwo upadło, dwór – przejęty przez PGR – popadł w ruinę. Stanisław Karol został aresztowany przez UB i był przetrzymywany w słynnym „lubelskim zamku”; po wyjściu na wolność imał się rozmaitych prac, kilkakrotnie zmieniając miejsce zamieszkania. W końcu wraz z żoną - Wandą z Lübeków (1905-1983) - i dziećmi: Janem Krzysztofem (1928-2011) i Jolą (1932-2004) – osiadł w Warszawie.

Z polską stolicą swoje życie związał jego syn, Jan Krzysztof, używający imienia Krzysztof. Był on projektantem form przemysłowych, autorem lub współautorem kilku znanych projektów: popularnego skutera „Osa”, innowacyjnego samochodu Beskid 106 oraz aparatów fotograficznych „Alfa” i „Druh”, ponadto polskich ekspozycji na międzynarodowych targach. Profesor Krzysztof Meisner był także założycielem Stowarzyszenia Projektantów Form Przestrzennych, teoretykiem dizajnu, wykładał na uczelniach w kraju i za granicą (m.in. w warszawskiej Akademii Sztuk Pięknych oraz na Politechnice Warszawskiej), a amatorsko zajmował się także: rysunkiem, fotografią, wideo-artem oraz poezją.

Groby członków rodziny Meisnerów są rozrzucone po całej Polsce. W Warszawie znajdziemy je zarówno na cmentarzu ewangelicko-augsburskim, jak i ewangelicko-reformowanym.
 

[Na podstawie: Dyploma Nobilitacyi i nadania Herbu urodzonemu Janowi Meissnerowi i Potomstwu Jego oboiey płci, podług Konstytucyi 1790 roku dane; Korzenie, Stanisław Werner, Warszawa 2002; Mieszczaństwo warszawskie w końcu wieku XVIII, Władysław Smoleński, Warszawa 1976; Rejestr warszawskiej ludności wyznania ewangelicko-augsburskiego z 1791 roku, Małgorzata Kubaś (red.), Warszawa 1996; Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadła w Warszawie i okolicach, Stanisław Łoza, t. I, Warszawa 1932; Rodziny polskie pochodzenia cudzoziemskiego osiadła w Warszawie i okolicach, Stanisław Łoza, t. III, Warszawa 1935; Rzeczy niepospolite. Polscy projektancji XX wieku, Cz. Frejlich (red.), Kraków 2013.]