Polacy z wyboru
Rodziny pochodzenia niemieckiego w Warszawie w XIX i XX wieku

(1904-1987) -  do 1915 r. Schoeneich, sportowiec i dziennikarz sportowy.

Urodził się 26 sierpnia 1904 r., był synem Władysława znanego lekarza pediatry i profesora Uniwersytetu Warszawskiego i Eugenii Pianko (1883-1953). Miał siostrę Marię (ur. 1906 r.) śpiewaczkę, był kuzynem Karola Szenajcha (ur. 1907 r.) hokeisty i olimpijczyka z 1928 roku.

Uczęszczał do Gimnazjum im. Mikołaja Reja. Grał w szkolnych drużynach piłkarskich, następnie w KS „Polonia”, a w 1921 r. współorganizował Klub Sportowy „Warszawianka”. Uprawiał biegi sprinterskie i piłkę nożną. W 1923 r. ustanowił rekordy Polski w biegach na 60 m i 100 m oraz zdobył tytuł mistrza Polski w tym ostatnim dystansie. Do 1930 r. tytuły mistrza Polski na krótkich dystansach zdobywał jeszcze dziewięciokrotnie. W sumie ustanowił lub wyrównał dwadzieścia dwa rekordy Polski. W latach 1926-1930 kilkanaście razy występował w lekkoatletycznej reprezentacji Polski. W piłkarskiej drużynie „Warszawianki” grał przez pięć sezonów w pierwszej lidze.

Podjął studia prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim, które przerwał i zajął się dziennikarstwem sportowym. Początkowo pracował jako korespondent „Tygodnika Sportowego”, przez szereg lat współpracował z tygodnikiem „Stadion”, w którym pełnił m.in. stanowisko zastępcy redaktora naczelnego, a w 1931 r. został sprawozdawcą sportowym w „Ilustrowanym Kurierze Codziennym”. Współpracował także z innymi czasopismami sportowymi: z „Raz dwa trzy”, „Przeglądem Sportowym”, „Start”, „Sport Polski”. Związał się z powołaną w 1925 r. Agencją Sportowo-Telegraficzną „Centrosport” - najpierw był jej sekretarzem, potem został współwłaścicielem, a w latach 1928-1939 kierownikiem. Pełnił też różne funkcje w organizacjach sportowych, m.in.: sekretarza zarządu Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, członka zarządu Międzynarodowego Stowarzyszenia Prasy Sportowej, członka zarządu Związku Dziennikarzy Sportowych RP.

Wziął udział w kampanii wrześniowej 1939 r. - walczył jako podporucznik w 1. Pułku Artylerii Przeciwlotniczej im. Rydza Śmigłego. W okresie okupacji działał w konspiracji – zajmował się m.in. oznaczaniem na planie Warszawy niemieckich jednostek wojskowych i obiektów militarnych. Walczył w powstaniu warszawskim 1944 r., a po jego upadku został osadzony w stalagu XI-B w Fallingbostel w Dolnej Saksonii. Po II wojnie św. zamieszkał w Belgii gdzie pracował jako urzędnik, zaangażował się także politycznie – m.in. w 1951 r. został sekretarzem Komitetu Głównego PPS w Belgii. Rodziny nie założył. Zmarł 5 czerwca 1987 r. w Brukseli i tam został pochowany. Był odznaczony Krzyżem Walecznych i belgijskim Orderem Leopolda II.

Na podstawie: PSB t. 48., zeszyt 197, Warszawa-Kraków 2012, autor opracowania biogramu: Ryszard Wryk